صدای مسیحیان ایران؛ وقتی ایمان جرم میشود
همزمان با روزهای جشن و امید مسیحیان در سراسر جهان، روایت دیگری در ایران جریان دارد؛ روایتی از فشار، سکوت تحمیلی و «آزار خاموش» علیه نوکیشان مسیحی. نامه شاهزاده رضا پهلوی به پاپ لئو، رهبر کاتولیکهای جهان، پرده از واقعیتی برمیدارد که سالهاست در پشت درهای بسته امنیتی پنهان مانده است؛ واقعیتی که نشان میدهد عبادت مسالمتآمیز در ایران به «اتهام امنیتی» تبدیل شده است.
در این نامه تأکید شده که نیروهای امنیتی و دادگاههای انقلاب، کلیساهای خانگی را هدف قرار داده و ایمان شخصی شهروندان را به تهدیدی برای «امنیت ملی» تعبیر میکنند. تنها در سال ۲۰۲۴، نوکیشان مسیحی به مجموعاً ۲۶۳ سال زندان و ۳۷ سال تبعید داخلی محکوم شدهاند؛ آماری که نشانهای از جهش شدید و سازمانیافته سرکوب است.
نقض آزادی دین؛ نقض بنیادین حقوق بشر
حق آزادی دین و عقیده یکی از بنیادیترین حقوق بشر است؛ حقی که در ماده ۱۸ اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق بینالمللی حقوق مدنی و سیاسی به روشنی تضمین شده است. اما در ساختار سرکوبگر جمهوری اسلامی، ایمان فردی بهانهای برای تهدید، بازداشت، فشار روانی و محرومیت اجتماعی تبدیل شده است. وقتی عبادت، کتاب مقدس و گردهمایی کوچک خانوادگی به جرم تبدیل میشود، یعنی کرامت انسانی هدف گرفته شده است.
ایران و چرخه تکرارشونده محدودیت آزادیها
فشار بر مسیحیان تنها یک پرونده منفرد نیست؛ بلکه حلقهای از زنجیره نقض حقوق بشر در ایران است؛ از سرکوب شهروندان بهائی و فعالان مدنی گرفته تا محدودسازی آزادی بیان، سانسور مذهبی و نقض اصل برابری شهروندان. کشوری که باید خانه تنوع دینی، فرهنگی و انسانی باشد، به فضایی از ترس و نظارت امنیتی تبدیل شده است.
ضرورت توجه جهانی و مسئولیت اخلاقی
نامه رضا پهلوی به پاپ، نه صرفاً یک اقدام سیاسی، بلکه یک هشدار انسانی است؛ دعوتی برای دیده شدن رنج انسانهایی که تنها «گناهشان» انتخاب ایمان است. استفاده از ابزارهای دیپلماتیک، فشار اخلاقی جامعه جهانی و مطالبه مسئولیت حکومت ایران، میتواند نور توجه جهانی را بر این ظلم ساختاری بیفکند.
تا زمانی که آزادی دین، آزادی بیان و کرامت انسانی در ایران نقض میشود، هیچ جامعهای نمیتواند خود را «عادل» یا «ایمن» بداند. آزادی، تقسیمپذیر نیست؛ اگر امروز حقوق مسیحیان نقض میشود، فردا نوبت گروهی دیگر است
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر