یک‌دهه حصر «کوروش»؛
وعده وفاق پزشکیان به پارسه پاسارگاد نرسید
در همچنان بر همان پاشنه‌ای که بود، می‌چرخد. بیش از ۹ سال گذشته و هنوز هم ۷ آبان که می‌رسد، حصر «کوروش» آغاز می‌شود؛ درست در روزی که مشهور است «این پادشاه ایرانی به بابل اندر آمد و مردم زیر پای او شاخه‌های سبز ریختند.»
امسال هم شنیده‌ها حاکی از آن است که تمام راه‌های ورودی به پاسارگاد بسته شده‌اند. بومگردی‌ها اجازه فعالیت و پذیرش مسافر ندارند. درهای مجموعه پاسارگاد که موسوم به مقبره کوروش است، از چند هفته پیش بسته شده‌اند. کارگاه‌های مرمت مجموعه تعطیل شده‌اند. کارمندان، پژوهشگران و مرمتگران پایگاه جهانی پاسارگاد به خانه‌هایشان رفته‌اند و ترجیح می‌دهند به تلفن‌هایشان پاسخ ندهند. افرادی که پیش‌ازاین در بزرگداشت‌های کوروش شرکت کرده‌اند، با دردسرهای بسیاری مواجه شده‌اند.
پاسارگاد در روز کوروش سوت‌وکور است، گویی که گرد مرگ و نیستی بر آن پاشیده‌اند. خبری از شادی و حضور گسترده مردم نیست.
برای درک شرایط و ممنوعیت‌های ایجادشده در روز کوروش، بهتر است کمی به عقب برمی‌گردیم. سال ۱۳۸۴ بود که بحث آبگیری سد سیوند مطرح شد، شماری از دوستداران میراث‌فرهنگی همچون دکتر پرویز ورجاوند با همراهی برخی افراد دیگر، کمیته‌ای به‌نام «کمیته نجات پاسارگاد» با هدف جلوگیری از آبگیری سد سیوند راه‌اندازی کردند و گفته می‌شود در همان سال تأسیس کمیته بود که ایده نامیدن هفتم آبان به «روز کوروش بزرگ» شکل گرفت. اگرچه هم پیش از انقلاب و هم پس از آن بارها و بارها در همایش‌های متعدد این ایده از سوی باستان‌شناسان و دوستداران تاریخ و هویت ایرانی مطرح شده بود و همچنان هم می‌شود.
در دولت احمدی‌نژاد به‌دنبال اقدامات پوپولیستی و افراطی، بر طبل این ماجرا بیش‌ازپیش کوبیده شد؛ هنوز بسیاری انداختن چفیه بر گردن سرباز هخامنشی را به یاد دارند و آوردن منشور کوروش از موزه لندن به ایران را. «اسفندیار رحیم‌مشایی» که رئیس سازمان میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری ایران در دولت اول احمدی‌نژاد بود. اعلام کرد: «در نظر گرفتن روزی به نام کوروش تاکنون در دستورکار ما نبوده، اما این موضوع قابل‌بررسی است که در تقویم ملی روزی به نام کوروش یا تخت‌جمشید داشته باشیم.»
سال ۱۳۸۵، مراسمی از سوی مدیران پایگاه پاسارگاد در این مجموعه برای کوروش گرفته و مقبره گلباران شد و به مردم بلیت رایگان دادند.
این رویه اما در سال ۱۳۹۵ با حضور موجی از افراط‌گراها که موسوم به کوروش‌پرستان بودند و همچنین بالاگرفتن اعتراضات مردمی، به حاشیه کشیده شد.
برخی از حاضران می‌گفتند بیش از ۲۰۰ تا ۳۰۰ هزار نفر در پاسارگاد حضور داشتند.
عده‌ای از اصولگرایان و امامان جمعه به این حضور گسترده واکنش نشان دادند و در سال ۱۳۹۶ روز کوروش به‌دلیل ایجاد فضای امنیتی و ممانعت از حضور مردم در مجموعه پاسارگاد به درگیری انجامید و از آن روز تا امروز همه روزنه‌ها به مقبره کوروش در ۷ آبان بسته شد.
از آن پس تا امروز هیچ‌گونه تدبیری برای برنامه‌ریزی و ایجاد گردهمایی و بازشدن مجموعه انجام نشده است.
به‌نظر می‌آمد با وعده‌هایی که مسعود پزشکیان برای وفاق ملی داده بود، بار دیگر مردمی که دوستدار تاریخ ایران هستند به‌صورت واقعی دیده شوند؛ چراکه جشن ملی اگر مبنی‌بر ایده ملی نباشد، تبدیل به همان مراسم بی‌شکل و شمایل و بی‌هویتی می‌شود که همین چندوقت پیش شاهدش بودیم. جشنی که نشاطی نداشت.
کوروش یکی از مهمترین شخصیت‌های مهم تاریخ بشریت است. او را به صلح‌دوستی و رواداری می‌شناسند. او نخستین قانون‌های بشری را بر مبنای مدارای قومی و دینی تدوین کرد. در ورود به بابل و فتح این سرزمین، برپایه متونی که برجای‌مانده جنگ و خونریزی اتفاق نیفتاد.
بسیاری می‌گویند «ذوالقرنین» که نامش به یکتاپرستی و دادگری در قرآن آمده، همان کوروش است. اما باید دید چگونه می‌شود حصر کوروش را شکست و این روز را در کنار مناسبت‌های دیگر ایرانیان پاس داشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر