سقوط
"آخرین قدم"
همیشه آخرین قدم ها سخت تره
آدم ها معمولا وقتی خسته و نامید میشن که فاصله کمی با هدف دارن.
خیلی ها شوکه شدن مثل کسی که بهش گفتن لاتاری صد میلیون دلاری بردی حالا فهمیده بیست میلیون دلار برده.
شاید بگید کدوم برد؟!
چی بردیم؟!
از بین رفتن بزرگترین پایگاه های سرکوب
از بین رفتن فرماندهان ارشد سرکوب
از بین رفتن تجهیزات لجستیکی
مختل شدن رصد اطلاعات..
اما مهم تر از همه اینها فلج شدن ساختار جمهوری اسلامیه
ساختاری که از درون همه به هم شک دارن
ساختاری که از فرماندهان میان رده ای تشکیل شده که مقبولیت ندارن
بر خلاف پروپاگاندای جمهوری اسلامی نیروهای سپاه و بسیج از خواب بیدار شدن و ضعف و ناکارامدی رژیم رو دیدن.
دیدن رژیم حتی توانایی محافظت از بزرگ ترین فرماندهان شون رو نداره.
رهبرشون دوازده روز زیر زمین بوده.
اونها حالا پر از تردید شدن پر از ترس.
اما سوال اینجاست چطور پیروز شیم ؟!
با توجه به چیزهایی که گفتیم قطعا متوجه ضعف نیروی سرکوب شدیم.
حالا "فرض" کنید انقلاب از شهرهای غربی شروع شه.
چطور میخوان تجهیزات و انتقال بدن؟!
مگه برتری هوایی رو پس گرفتن؟!
برتری هوایی فقط آسمون نیست، راه هاهم برای اونا بسته‌ست.
خب پس اگه این اتفاق شروع شه، میشه نتیجه گرفت کنترلش غیر ممکنه.
خب گفتیم اگه شروع شه،
خب حالا چطور شروع میشه؟!
هسته تشکیل دهنده این اعتراضات رو میهن پرستانی تشکیل میدن که آماده ورود به صحنه هستن، کسانی از جنس ما، "اما جنگنده تر، آماده تر، هماهنگ تر".
با سقوط اولین شهر، دومینو سقوط در قلب تمام ایرانی ها شروع میشه
و کوچکترین امید سرکوب گران تبدیل به نامیدی و یاس میشه.
قبل ازینکه بقیه شهرها سقوط کنن جمهوری اسلامی سقوط کرده.
فراموش نکنیم رژیم بخش زیادی از قدرت سرکوبش رو از گروه های تروریستیش می گرفت، نیروهای سرکوب یکساله در حال تضعیف شدن هستن ولی ما فرصت نداشتیم محکشون بزنیم.
قدرت سرکوب رژیم هم مثل قدرت نظامیش حتی ساده تر فرو می ریزه.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر