سرکوب بی‌سابقه نشان از تهدیدی رو به رشد دارد
با وجود تلاش‌های دولت، کنشگری زنان همچنان ادامه دارد و نشان‌دهنده ناکامی حکومت در سرکوب کامل این جنبش است. این وضعیت منجر به اتخاذ اقدامات سرکوبگرانه بی‌سابقه‌ای شده است، از جمله صدور احتمالی احکام اعدام برای فعالان زن، که به‌عنوان تلاشی
شدید و نمادین برای بازگرداندن کنترل توسط حکومت صورت می‌گیرد.از جمله اقدامات خشن علیه زنان، حبس یازده تن از فعالان برجسته زن در استان گیلان است. این سرکوب مخالفان تا صدور احکام اعدام به عنوان نوعی انتقام جویی گسترش می یابد. به عنوان مثال، شریفه محمدی، فعال کارگری، به اتهام “بغی” از طریق عضویت در یکی از گروه های اپوزیسیون به اعدام محکوم شده است. به همین ترتیب، پخشان عزیزی، یک زندانی سیاسی نیز به اتهام عضویت در گروه‌های مخالف نظام به اعدام محکوم شد. عزیزی که در ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ در تهران دستگیر شد، از دسترسی به وکیل خصوصی محروم شد و نتوانست با خانواده‌اش ملاقات کند. وی پس از تحمل چهار ماه بازجویی شدید به بند زنان زندان اوین منتقل شد.
سرکوب بی‌امان کنشگری زنان توسط دولت ایران، ترس عمیق از دست دادن کنترل بر جامعه‌ای را آشکار می‌کند که به طور فزاینده‌ای خواستار اعاده حقوق و آزادی‌های اولیه بشری است. علیرغم دهه ها سرکوب، زنان در ایران همچنان به چالش کشیدن سلطه اقتدارگرایانه رژیم، به ویژه در مورد مسائل حجاب اجباری و تبعیض گسترده جنسیتی، ادامه می دهند. واکنش دولت که با خشونت فزاینده، دستگیری‌های خودسرانه و قوانین سختگیرانه همراه است، بیانگر ناامیدی آن در حفظ تسلط ایدئولوژیکی است که هر روز شکننده‌تر می‌شود.
با این حال، مقاومت زنان ایرانی که علیرغم وجود همیشگی تهدید به مجازات شدید، در مبارزه خود پافشاری می‌کنند، نشان‌دهنده بحران جدی برای رژیم است. اقدامات تند، از جمله حبس و حتی احکام اعدام، ممکن است برخی از صداها را موقتاً خاموش کند، اما در عین حال اراده و عزم دیگران را استوارتر می‌کند و تضمین می‌دهد که مبارزه برای آزادی و برابری در ایران همچنان ادامه دارد. همانطور که یکی از فعالان با تحسین گفت: «امید در تلاش‌های پیوسته مردم عادی برای زندگی و گسترش زندگی نهفته است؛ امید در شعارهای پیشروی توده‌هاست، حتی با وجود نبود سازمان‌های پیشرو و حضور رسانه‌های اپوزسیون نهفته است. امید در زنانی است که علیرغم عواقب شدید، از مبارزات خیابانی برای آزادی‌های حداقلی خود عقب‌نشینی نمی‌کنند. اگر امیدی برای من وجود داشته باشد، قطعاً در خیابان‌های ایران و در میان مردمی است که در این سال‌ها بارها جان خود را به خطر انداخته‌اند و به رژیم ایران حمله کرده‌اند.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر