🔸 تحریم چگونه منابع آبی ایران را نابود کرد؟
ما در آغاز مشکلات آبی قرار داریم /
خطر جدی‌تر از چیزی است که فکر می‌کنید
امکان بازگشت همیشه وجود دارد اما نکته این است که راه بازگشت به گذشته بسته است. یعنی شما هر چقدر هم تلاش کنید و منابع را مدیریت کنید باز نمی‌توانید شرایط را مثل سابق بکنید. در اثر اقدامات اشتباه بخش عمده‌ای از محل‌های نگهداری آب‌ها در زیر زمین از بین رفته اما محل‌های خالی که پر نشده‌اند را می‌شود پر کرد اما چنین اقدامی مستلزم تغییر سیاست‌هاست.
▫️ماجرا این است که مصرف آب ما بالاست. آمارها نشان می‌دهد ما سالانه بین ۹۰ تا ۱۰۰ میلیارد متر مکعب در سال آب تجدیدپذیر داریم. بر اساس قواعد بین‌المللی کشورها نباید بیش از چهل درصد از آب‌های تجدیدپذیرشان استفاده کنند. در حقیقت اگر شما این کار را بکنید به مشکلات عدیده برمی‌خورید اما ما در ایران هیچ وقت کمتر از نود درصد از این آب‌ها را استفاده نکردیم. مساله اصلی برای بازیافت آب در پایدار کردن منابع آبی، کاهش مصرف است.
▫️حالا باید چه کاری کرد؟ حداقل باید ظرف پنج سال تا شش سال آینده حدود چهل میلیارد متر مکعب مصرف آب را کم کنیم. این بدان معناست که باید مصرف آب سالیانه ده میلیارد مترمکعب کاهش یابد. از طرف دیگر لازم است بهره‌وری پنجاه میلیارد متر مکعب آبی که مجاز به مصرفش هستیم نیز به صددرصد برسد.
▫️ما امروز نوک قله یخی را می‌بینیم. این فرونشست‌ها این کم‌آبی‌ها و این جنگ آبی که بین استان‌ها و شهرستان‌ها و روستاها درگرفته، تازه شروع ماجراست. ما هیچ چاره‌ای نداریم جز اینکه برگردیم به اصول توسعه پایدار که در داخل آن برای مصرف آب هم تعیین تکلیف شده. طبق تعاریف بین‌المللی اگر تا بیست درصد آب‌های تجدیدپذیر را مصرف کنیم هیچ مشکل زیست محیطی نخواهیم داشت. با ریسک پذیری بسیار بالا گفته‌اند کشورها می‌توانند تا چهل درصد هم با مدیریت صحیح منابع از آب‌های تجدیدپذیر استفاده کنند.
▫️تحریم‌ها سبب شد درآمدهای ایران کاهش یابد و به منابع فشار وارد شود. همین مساله سبب شد مصرف آب بدون توحه به پایداری برداشت صورت گیرد. این‌قدر در این وضعیت آب را نادرست مصرف کردیم تا رسیدیم به این‌جا.
▫️هم سدسازی و هم پمپاژها دیگر اجازه نمی دهد سهمی از رودخانه‌ها به تالاب‌ها و دریاچه‌ها و طبیعت برسد. اصلا نمی‌گذاریم رودخانه جاری باشد. ما دیگر رودخانه نداریم. هیچ رودخانه زنده و طبیعی در ایران نداریم.
▫️شما برنامه هفتم را که می‌خوانید می‌بینید چنین چیزی ممکن است. به صراحت نمی‌گوید اما مفادش تداوم وضعیت قبلی و حتی بدتر شدن اوضاع در بخش آب را گواهی می‌دهد. البته برای اینکه نماینده‌ها بگویند حساسیت لازم را دارند تصویب کردند تا پایان برنامه ۱۵ میلیارد متر مکعب صرفه‌جویی در مصرف آب اتفاق بیفتد اما در همین برنامه دولت را مکلف کرده‌اند در محصولات استراتژیک ۹۰ درصد خودکفایی اتفاق بیفتد. چطور می‌شود این‌قدر متناقض قانون گذاشت.
▫️ ما از نظر بین المللی ایزوله شدیم. حالا به هر دلیلی. ارتباط ما با اقتصاد جهانی قطع است. حتی نفت را نمی‌توانیم بفروشیم. درآمدهای ارزی ما به شدت محدود شده. جمعیت به شدت افزایش پیدا کرده. جمعیت سی و سه میلیون نفری اول انقلاب ایران به ۹۰ میلیون نفر رسیده.
▫️مملکت هم شغل می‌خواهد هم غذا. حالا ایجاد یک شغل در بخش صنعت نیاز به دویست هزار دلار سرمایه‌گذاری دارد اما ایجاد یک شغل در بخش کشاورزی تنها چهل هزار دلار سرمایه می‌خواهد. پس ترجیح می‌دهند این کار را انجام بدهند. دیگر نمی‌گویند بخش کشاورزی اشباع شده و بیکاری پنهانش قیمت تمام شده را برده بالا.
▫️ما در کل چیزی در حدود ۹ میلیون هکتار کشاورزی آبی داریم و ۵ میلیون بهره‌بردار. این خودش بیکاری پنهان بخش کشاورزی را فریاد می‌زند. این‌ها منهای کارگرانی است که کار می‌کنند.
▫️پس ظرفیت این همه اشتغال تمام وقت در کشاورزی نیست اما چون از ایجاد شغل در بخش‌های دیگر عاجز هستند به بخش کشاورزی فشار می‌آورند تا منابع هدر برود و تمدن تهدید بشود.
▫️امروز واقعا شهرهای مرکزی ایران در معرض فرونشست هستند. حتی اصفهان که دعوا دارند چرا آب نمی‌آید با خطر جدی وبه‌روست. متاسفانه به دلیل برداشت بیش از ظرفیت اصفهان در حال نابودی به دست اصفهانی‌هاست. در یک کلام جز دو استان شمالی و سه استان غربی ایران بقیه استان‌ها در معرض تهدید است. امروز بابت سیاست‌های بی باید نگران ایران باشیم. نگران موجودیت کشوری که منابعش با فشار بسیار زیادی روبه‌روست و این یک واقعیت انکارناپذیر است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر