داستان بابک زنجانی و اکبر طبری و خندیدی به حکومت و رهبری و قوه قضاییه

  اکبر طبری بدون هیچ توضیحی آزاد شده/

 بابک زنجانی

 برای نمایندگان مجلس و مدیران بانک مرکزی خط نشان می کشد/ قوه قضائیه کوتاهی می کند

انجمن بازیگران در پی بازداشت چند بازیگر

  بیانیه انجمن بازیگران در پی بازداشت چند بازیگر: این اقدام مغایر با منشور حقوق شهروندی است

جای بسی شگفتی و دریغ است که درست در ایامی که «جشنواره جهانی فیلم فجر» پس از چند سال رکود و وقفه، با همت، پایداری و همدلی آحاد سینماگران کشور جانی دوباره گرفته و در حال برگزاری است، شاهد چنین برخورد قهری و پرهزینه‌ای هستیم.

این اقدامات، جز ارائه تصویری ناصواب از وضعیت هنرمندان به جهانیان و تلخ کردن کام اهالی سینما که برای برپایی این رویداد کوشیده‌اند، حاصلی ندارد.

ما هرگز خواهان مصونیت قضایی برای تخلفات احتمالی نیستیم؛ اما آنچه مورد اعتراض شدید ماست، نحوه ورود به منزل شخصی، نقض حریم خصوصی و بدتر از آن، انتشار عجولانه اسامی و جزئیات پرونده در رسانه‌ها پیش از رسیدگی قضایی است.

امیر حسین بریمانی محروم از فعالیت های هنری

 

امیرحسین_بریمانی، شاعر و کارگردان تئاتر، با حکم دادسرای فرهنگ و رسانه تهران به مدت ۶ ماه از هرگونه بازی و فعالیت هنری منع شده است.

او به همراه چند هنرمند دیگر به اتهام «تظاهر به عمل حرام و جریحه‌دار کردن عفت عمومی» از کار هنری محروم شده‌اند.

بریمانی پیش‌تر در مهر ۱۴۰۱ بازداشت و پس از #اعترافات_اجباری به ۵ سال حبس محکوم شده بود که ۲ سال آن قابل اجراست.

این حکم‌ها در حالی صادر می‌شود که هم‌زمان مقامات از «گفت‌وگو با اپوزیسیون» و «بازگشت هنرمندان» سخن می‌گویند، اما هنرمندان داخل کشور همچنان با فشار، ممنوعیت کاری و احکام سنگین روبه‌رو هستند

کانون دفاع از حقوق بشر در ایران

پنج فعال سیاسی حقوق بشر دهدشتی محکوم شدند

 خبر صدور حکم سنگین علیه

 فیض الله آذرنوش پدر دادخواه جاویدنام پدرام_آذرنوش را منتشر کردیم

 اما این پرونده چند متهم دیگر هم داشته است.

این فعالان که در خرداد ماه جاری بازداشت شده و مدتی بعد با صدور قرار وثیقه آزاذ شدند با حکم ناعادلانه توسط قاضی شعبه ۱۰۲ کیفری دهدشت، کریم ریسی، به حبس محکوم شدند.

در این پرونده آقای آذرنوش (متهم ردیف اول) به ۲۳سال حبس تعزیری، 

متهم ردیف دو #میلاد_کریمی نسب به ۱۱سال حبس تعزیری،

 متهم ردیف سه #امیرحسین_محسنی_پور به ۸سال حبس تعزیری، متهم ردیف چهار #مهدی_کرمی به پنج سال حبس تعزیری

 و متهم ردیف پنجم #حمید_دستوانه به یک سال حبس تعزیری محکوم شدند.

کانون دفاع از حقوق بشر در ایران

حمیدی، خواننده و هنرمند کرمانجی اهل خراسان شمالی،بزداشت شد

 

اسمر حمیدی، خواننده و هنرمند کرمانجی اهل  خراسان شمالی، 

روز ۸ آذر ۱۴۰۴ با یورش نیروهای امنیتی به خانه‌اش بازداشت 

و به مکانی نامعلوم منتقل شده است

از زمان بازداشت هیچ اطلاعی از وضعیت یا محل نگهداری او به خانواده داده نشده و صفحه اینستاگرامش نیز مسدود شده است.

او از چهره‌های فعال موسیقی کرمانجی و دارای سابقه احضارهای امنیتی به‌دلیل فعالیت‌های فرهنگی و دیدگاه‌های انتقادی بوده است.

تا این لحظه هیچ اطلاع رسمی درباره دلیل بازداشت یا اتهامات او منتشر نشده و نگرانی‌ها درباره وضعیتش رو به افزایش است.

کانون دفاع از حقوق بشر در ایران

تضاد میان روایت رسمی و تجربه زندگی مردم

 

تضاد میان روایت رسمی و تجربه زندگی مردم

در حالی که بخش بزرگی از جامعه با فشار مالی شدید، افزایش قیمت‌ها، قبض‌های سنگین، و کمبود اقلام ضروری مواجه‌اند، روایت رسمی اغلب حول مسائل سیاسی و امنیتی می‌چرخد. این تضاد، فاصله بزرگی میان گفتار حاکمیت و واقعیت زیسته شهروندان ایجاد می‌کند.

 اگر به دنبال یک «عملیات ویژه» واقعی هستید، کافی است وارد خانه مردم شوید و از آنها بپرسید:

آیا چیزی در یخچال باقی مانده؟

قبض‌هایی که چند برابر شده را چطور پرداخت می‌کنند؟

نانی روی سفره مانده یا نه؟

این‌ها عملیات ویژه‌ای هستند که هر روز میلیون‌ها نفر درگیر آن‌اند.

 بحران معیشت؛ مسئله‌ای که نادیده گرفته نمی‌شود

این جمله نشان می‌دهد که مشکل اصلی مردم نه سیاست‌های رسانه‌ای، بلکه ناتوانی در تأمین حداقل‌های زندگی است. فاصله شدید میان درآمد و هزینه، موجب شکل‌گیری:

فشار روانی

ناامیدی نسبت به آینده

کاهش کیفیت زندگی

بی‌اعتمادی اجتماعی

می‌شود. این یک بحران محدود اقتصادی نیست؛ یک مسأله اجتماعی گسترده است.

 نقد اولویت‌گذاری‌ها

نویسنده به‌طور غیرمستقیم می‌پرسد

چرا انرژی زیادی صرف حاشیه‌ها، برخوردها و نمایش‌های امنیتی می‌شود، اما برای مشکلات اقتصادی مردم «عملیات ویژه‌ای» وجود ندارد؟

این پرسش، پرسشی است درباره اولویت‌ها:آیا بهتر نیست به جای برخوردهای نمایشی و سیاسی، منابع و توجه بر مسائل واقعی مردم متمرکز شود؟آیا وظیفه اصلی هر سیستم اداره‌کننده، تأمین امنیت اقتصادی و رفاه شهروندان نیست؟

 

با حقوق ۱۵ میلیونی در شرایطی که خط فقر۵۵ میلیون تومان است

زندگی با حقوق ۱۵ میلیونی در شرایطی که خط فقر۵۵ میلیون تومان است

در سال‌های اخیر شکاف میان درآمد خانوارها و هزینه‌های واقعی زندگی در ایران به شکل بی‌سابقه‌ای افزایش یافته است. وقتی گفته می‌شود «خط فقر ۵۵ میلیون تومان» اما بسیاری از افراد با حقوق حدود ۱۵ میلیون تومان زندگی می‌کنند، در واقع از فاصله‌ای حرف می‌زنیم که تنها عدد نیست، بلکه تجربه‌ی زیسته‌ی میلیون‌ها نفر را روایت می‌کند.

فشار اقتصادی و محدودیت انتخاب‌ها

حقوق ۱۵ میلیونی در مقایسه با خط فقر ۵۵ میلیونی یعنی تقریباً یک‌سوم حداقل هزینه‌ی لازم برای تأمین نیازهای پایه. نتیجه‌اش این است که بخش بزرگی از درآمد صرف ضروری‌ترین‌ها می‌شود: اجاره، خوراک، حمل‌ونقل و هزینه‌های درمانی. در چنین شرایطی:

خرید کالاهای بادوام (مثل لوازم خانگی یا گوشی موبایل) به تعویق می‌افتد؛

سفر، تفریح و حتی تفریحات کم‌هزینه محدود می‌شوند؛

کیفیت غذایی و خدمات بهداشتی کاهش پیدا می‌کند.

فرسودگی روانی و اجتماعی

این شکاف کم‌کم تبدیل به استرس مزمن می‌شود. افراد دائماً در نگرانی‌اند که «چطور آخر ماه برسند». این نگرانی روی سلامت روان، روابط خانوادگی و احساس امنیت اقتصادی اثر مستقیم دارد.

والدینی که در تأمین هزینه‌های مدرسه و نیازهای فرزندان ناتوان‌اند، احساس شکست و فشار بیشتری تجربه می‌کنند.

جوانان چشم‌انداز روشنی برای آینده نمی‌بینند، در نتیجه انگیزه‌ی پس‌انداز، سرمایه‌گذاری یا حتی تشکیل خانواده کاهش می‌یابد.

نابرابری و احساس بی‌عدالتی

وقتی هزینه‌های زندگی رشد می‌کند اما درآمدها ثابت می‌ماند یا رشد محدود دارد، احساس نابرابری پررنگ‌تر می‌شود. افراد می‌بینند که جامعه دوگانه شده است: گروهی که در شرایط اقتصادی باثبات‌تری زندگی می‌کنند و گروه بزرگی که برای حداقل‌ها می‌جنگند.

این احساس بی‌عدالتی می‌تواند به کاهش اعتماد اجتماعی، نارضایتی عمومی و فاصله گرفتن مردم از نهادهای رسمی منجر شود.

 استراتژی‌های بقا

برای مدیریت این فاصله‌ی بزرگ، خانواده‌ها مجبور می‌شوند روش‌های جدیدی برای بقا پیدا کنند:

کار دوم یا سوم، اضافه‌کاری یا مشاغل پاره‌وقت

کاهش مصرف انرژی، حذف بسیاری از کالاها

نقل‌مکان به مناطق ارزان‌تر

وابستگی بیش‌تر به خانواده و کمک‌های اطرافیان

اما این استراتژی‌ها پایدار نیستند و اغلب به کاهش کیفیت زندگی و فرسودگی بیشتر منجر می‌شوند.